Nadleśnictwo Susz zostało utworzone na podstawie „Zarządzenia nr 76 Naczelnego Dyrektora Lasów Państwowych" z dnia 21.XII.1972 r. W skład utworzonej nowej jednostki gospodarczej weszły w całości dawne Nadleśnictwa (obecnie obręby leśne): Jeziorno, Stary Dzierzgoń i Susz. Siedzibą administracyjną zostało miasto Susz, dawna nazwa Różana Góra (Rosenberg). Znaczna część terenów obecnych obrębów Jeziorno i Stary Dzierzgoń pokryta była na przestrzeni dziejów lasami i dzięki temu, że znajdowały się one we władaniu państwa lub dużych właścicieli obszarniczych nie uległy wylesieniu i zamianie na użytki rolne.

Większość obecnych lasów obrębu Jeziorno w przeszłości stanowiły lasy państwowe byłego Państwa Niemieckiego, administrowane przez Nadleśnictwo Siemiany. Lasy obrębu Stary Dzierzgoń były w przeważającej części własnością hrabiowskiej rodziny von Finckenstein. Natomiast lasy obrębu Susz stanowiły własność niemieckich drobnych majątków ziemskich. W związku z różnymi byłymi własnościami poszczególnych części obszaru lasu, jak i wobec całkowitego braku jakichkolwiek danych przedstawienie dawnej gospodarki w postaci liczb jest niemożliwe. Stwierdzono jednak, że w lasach tych prowadzono gospodarkę w oparciu o ówczesne plany gospodarcze.
Użytkowanie rębne prowadzono stosując zręby zupełne o różnych szerokościach, rozmieszczeniach, kierunkach jak i wielkości powierzchni. Odnowienia prowadzono sztucznie, przeważnie siewem sosny z domieszką świerka, rzadziej innych gatunków. Taki sposób odnowienia spowodował zubożenie struktury gatunkowej, szczególnie na
żyźniejszych siedliskach.

Począwszy od prowizorycznego urządzenia lasu (plany takie opracowano dla Nadleśnictwa Jeziorno i Stary Dzierzgoń w 1952 roku, a dla Nadleśnictwa Susz w 1953 roku; definitywne urządzanie lasu dla dawnych Nadleśnictw Jeziorno i Stary Dzierzgoń przeprowadzono w 1962 roku, a Nadleśnictwa Susz w 1967 roku) były projektowane i wykonywane dwa sposoby zagospodarowania: zrębowy i zrębowo - przerębowy. W poszczególnych drzewostanach stosowano zagospodarowanie i rodzaje rębni odpowiadające danym typom siedliskowym lasu i gospodarstwom według ówcześnie obowiązujących „Zasad Hodowlanych". Na siedliskach borowych i w drzewostanach z przewagą świerka, również na siedliskach lasowych, stosowano rębnie I a, b, c. W drzewostanach liściastych i mieszanych na siedliskach lasowych posiadających warunki do uzyskania odnowień naturalnych (podokapowych) stosowano rębnie II (częściowe) ze średnim okresie odnowienia 15 lat. Zalesienia i odnowienia wykonywano sadzeniem, rzadziej siewem, na pasach w odkrytą glebę mineralną.


W drzewostanach użytkowanych rębniami częściowymi wykorzystywano lata nasienne do uzyskania odnowień naturalnych - głównie buka. Udatność i jakość odnowień naturalnych buka należy określić jako dobrą.

W ostatnim 10-leciu położono duży nacisk na użytkowanie rębne z zastosowaniem
rębni gniazdowych (Rb Id, a potem III a, b) uzyskując w gniazdach bardzo dobre odnowienia sztuczne dębem.